καταισχυμμή

καταισχυμμή, ἡ (Μ)

ντροπή, καταισχύνη.

[ΕΤΥΜΟΛ. < αναύξητο τ. καταισχυμμένος αντί κατῃσχυμμένος, μτχ. παθ. παρακμ. τού καταισχύνομαι ή < καταισχυμμός με αλλαγή γένους].